Huiblog

‘Zonder complicaties zijn alle patiënten van het Jeroen Bosch Ziekenhuis … naar de nieuwbouw … verhuisd. … Zowel het ziekenhuis als de politie spreken van een vlekkeloze operatie.’ Tot zover de PR in het Brabants Dagblad, ondersteund door vele enthousiaste tweets @JBZDenBosch over #JBZ.

Vooropgesteld: natuurlijk hebben alle betrokkenen, intern en extern, medisch en ondersteunend, keihard gewerkt om de logistieke operatie zo goed mogelijk te laten verlopen. Hulde daarvoor. Hopelijk houdt het personeel die positieve sfeer en energie vast, die hoort bij samen opnieuw beginnen met een schone lei. Maar is dat genoeg, om te beantwoorden aan de eisen van ziekenhuiszorg 2.0 – anno 2011?

Neen, want (bijna) niemand ligt meer te wachten op de zalvende stemmetjes van de nonnetjes uit het oude GZG, die met je bidden dat DV alles goed zal komen. En ook zal niemand verwachten dat men accuut en volledig geholpen wordt – tenzij dat wordt voorgespiegeld. Les 1 uit het marketing-boekje: niet verkopen wat je niet kunt leveren.

Inderdaad, de bouw van een nieuw ziekenhuis is geen kattepis. Dus dat laat je over aan specialisten (bouwmanagementbureaus, aannemercombinaties – wat zou eigenlijk de norm zijn voor ‘ervaren ziekenhuisnieuwbouw’-specialisten?). Dat dan de slagboom van de parkeergarage of het apotheek nachtloket en nog wat van die dingetjes niet op tijd klaar zijn, daar kun je dan niets meer aan doen. Toch?

Nou, als iemand dan maar weet wat ‘al die dingetjes’ zijn. En wat ‘op tijd’ is. En wat ‘klaar’ is. En wie daarvoor verantwoordelijk is.

Integraal programma-management brengt dit alles in kaart.
Met een goede en volledige risico-analyse van alle primaire en ondersteunende processen en de daarbij betrokken mensen en middelen, kun je aardig de prioriteit aangeven van wat wanneer af moet zijn.
Door adequaat kwaliteitsmanagement (dus geen verzameling protocolletjes op een netwerkschijf) kun je van al die mensen en middelen nagaan of ze de juiste zorgbijdrage kunnen leveren.
Door testen en trainen, vooraf! Bijvoorbeeld van noodoproepsystemen (zie http://tinyurl.com/5vatqra) en nieuwe noodprocedures voor nieuwe ruimten (waar zitten de afsluiters, melders, uitgangen?).
Registreren is zinvol als input van een gezonde permanente verbetercyclus, dus niet klakkeloos invullen van indicatorlijstjes zonder eigen afweging hoe je als ziekenhuis je kwaliteit wil sturen.

Wet- en regelgeving in combinatie met handhaving en beschikbare budgetten is in diverse industriëen (luchtvaart, petrochemie, farmacie) de aanjager van die permanente verbetercyclus. Maar nergens krijgt dit vorm zonder doortastend leiderschap, dat met visie organiseert en kwaliteit afdwingt van alle! betrokken partijen.

Ik wens alle gebruikers van het nieuwe JBZ een veilige toekomst toe. Maar als patiënt stel ik een bezoekje nog even uit, totdat het stof is opgetrokken en gebleken is dat alle systemen naar behoren functioneren (of kan ik ergens de validatierapporten inzien van luchtbehandelingsystemen, noodstroomvoorzieningen, ZIS, EVS, PDMS, PACS, …).
Want tegenwoordig geldt: eerst zien, dan geloven! Pas dan is de JBZ verhuisoperatie geslaagd, wanneer elke patiënt tevreden wegloopt.

Afgelopen week liep ik weer rond op Zorg&ICT, dit jaar vergezeld van een collega uit de wereld van de overheids IT governance (www.audittrail.nl). Verbazing en kritiek moet je tenslotte structureel blijven organiseren, om scherp te blijven.

Ook dit keer weer viel mij op dat aanbieders weinig moeite lijken te doen om met hun professionaliteit opdrachtgevers extra toegevoegde waarde te leveren.
Zo was daar die grote EPD-jongen die o zo blij was dat hij nu niet meer met die lastige IT-bengels in het ziekenhuis hoefde te spreken, maar rechtstreeks bij de specialisten aan tafel kon zitten. En dan als een aapje zijn orderboekje kon vullen zeker. U vraagt, wij draaien en als de beheersorganisatie, de systeemarchitectuur of het zorgpad niet aansluiten, verbaasd zijn dat er weer een ‘IT’-project mislukt is.
Ook bracht de nieuwe norm NEN7510:2010 over informatiebeveiliging weinig reacties te weeg. Terwijl daarin toch een geheel nieuwe methodiek voor de zorg wordt geintroduceerd, namelijk computersysteem validatie volgens GAMP5 (zie www.ispe.org) Dat is geen IT-ontwikkelaars-speeltje maar een methode om vast te stellen dat je voldoet aan vooraf opgestelde eisen van zorgproces ondersteuning.

Daar waar zorgbestuurders al de handen vol hebben aan kwaliteitsindicatoren, financiering, zorgverzekeraars, personeelstekorten etc. zouden ze niet ook nog eens de cowboys van de grote softwarehuizen in de gaten moeten houden.
Dus geen partnerships tbv software-ontwikkeling opdringen, geen stand-alone systeempjes verkopen, geen maatwerk per specialisme, geen verkenningsreisjes over de aardbol maar gewoon standaardconfiguraties aanbieden, 80/20, op basis van standaardnormen, met geborgde en aantoonbare kwaliteit van software ontwikkeling. Er is nog genoeg te doen.

Deze week woensdag sloot de commentaartermijn op de ontwerpnorm voor Informatiebeveiliging in de Zorg NEN 7510:2010.

Ben benieuwd of en hoe het zorgveld hier op gereageerd heeft. Want zonder wijzigingen komt er dan na publicatie nog meer ‘moeten’ bij.

Terwijl gebruikers van systemen nog nauwelijks zijn opgevoed. Zo hoorde ik laatst over arts-onderzoekers in UMCs die ‘wel even de configuratie aanpassen’ van productiesystemen. Met bijvoorbeeld een koppeling aan een neonaten-PDMS.

Komt dat nou vaker voor?