Terwijl ik een nieuwsbericht las over de rol van (ziekenhuis)apothekers bij het verbeteren van zorg, moest ik opeens denken aan de herhaalde klaagzang over administratieve lasten en controledruk in de zorg.
In het artikel dat ik las ging het o.a. over ‘team based care’ en ‘individualized patient instructions’ en meer open deuren, tenminste voor diegenen die zich bezig houden met patiënt gerichte, integrale zorgverlening.
What’s new, dacht ik, maar tegelijkertijd schoot me een blog te binnnen die ik voor het weekend las over ‘Flitspalen in de zorg’.
Als er voor mij als geïnteresseerd toeschouwer van de zorg al zoveel best practices vanzelf spreken, waarom lijken er op anoniem systeem- en organisatieniveau dan nog zoveel gebreken te bestaan en fouten voor te komen, die gedetailleerde controles uitlokken?
Bij uitstek is zorgverlening mensenwerk, gebaseerd op vertrouwen. Maar waar mensen werken, worden fouten gemaakt. En die dragen, bij een toenemend beïnvloed (social) en geïnformeerd (media) publiek, niet bij aan het noodzakelijk vertrouwen in het systeem. De goeien en de kwaaien enzo …
Hoe frustrerend ook voor de individuele arts, verpleegkundige, assistent of therapeut, voor gerechtvaardigd vertrouwen in verantwoorde zorg werkt men noodzakelijkerwijs als collectief met toetsbare normen voor allen.
Dat betekent natuurlijk niet dat op alle slakken zout gelegd moet worden. Vanuit begrip van en voor (de organisatie van) het zorgproces en met een duidelijke visie op kwaliteit(-verbetering) zal de inspecteur/auditor de relevante eisen toetsen en de uitkomsten wegen. En ‘bekeuren’ waar nodig, want 135 is te hard. Keihard.
